Ale pamiętaj, w życiu czasem jest tak, że dzisiaj nie masz siły, jutro nie będziesz mieć ochoty, a pojutrza może już nie być.

Natasza Socha

Nie wiem kiedy ten czas mi tak szybko minął, ostatnio bylam tu miesiąc temu, a pamiętam, że miałam mocne postanowienie, że raz w tygodniu pojawi się post i Was odwiedze. Tęskniłam. I teraz nie chce nic obiecywać, nie wiem jak potoczy się życie, co nowego jeszcze dojdzie i jak czasowo będę się ze wszystkim wyrabiac. Jednak nie chce się żegnać z moim blogiem, z Wami, poznałam tu wiele wspaniałych osób, nie raz okazaliście mi ogromne wsparcie i czytając Wasze posty oraz komentarze mogłam oderwać myśli od trudnych doświadczeń przez które kiedyś przechodziłam. Dziękuję.

Co u mnie nowego? Wiele rzeczy się dzieje, najchętniej już bym Wam tu o wszystkim napisała, ale cierpliwie muszę poczekać jak kilka informacji się potwierdzi na sto procent (na szczęście już w tym tygodniu). Podsumowując jestem szczęśliwa, z Mariuszem znamy się już 4 miesiące i to jest niesamowite obserwować jak się poznajemy, powoli uczymy się siebie, tęsknimy, a w wekeendy się spotykamy i wspólnie spędzamy czas. Nie sądziłam, że 2021 tak pozytywnie mnie zaskoczy i dalej zaskakuje. Żeby nie było, że moje życie jest teraz idealne i perfekcyjne musiałam też podjąć trudna czyli zrezygnowałam z księgarni w której pracowałam w soboty. Bedzie mi jej brakować bo uwielbialam ta prace, ale dojeżdżając dwa razy dziennie bym się wykończyła i jednak jak mieszkałam na miejscu to miałam o wiele bliżej, a teraz w  wekeendy jestem u Mariusza więc jednak dodatkowy dzień wolnego się przydaje bo przez kilka lat ( ok. 5) miałam wolna tylko niedzielę.

Moje przedszkolaki cały czas mnie zaskakują. Ostatnio przez przypadek od mojej dziewczynki z grupy dostałam rogiem książki blisko oka i trochę mnie zabolało więc złapałam się za to miejsce i powiedzialam 'auć', na co dwóch chłopcow 1.5 rocznych podeszło i pocałowało mnie w to miejsce. Bardzo urocze doświadczenie i byłam bardzo pozytywnie zaskoczona i to niesamowite jak dzieciaczki wszystko łapia i potrafią współczuć w tak młodym wieku i wiedzą co robić. I takie sytuacje sprawiają, że podjęłam najlepsza decyzję o zostaniu przedszkolanka. Bo kocham moja pracę, opiekowanie się dzieciaczkami, organizowanie im różnych zabaw, obserwowanie jak ulepszają swoje umiejętności i dorastaja. I jest to niesamowite, że jak przychodzę na swoją zmianę to się ciesza jak mnie widzą, przybiegają, siadają na kolanach, machają do mnie i mówią 'hi'. Bardzo satysfakcjonująca praca i jeszcze nie miałam dnia, żeby nie chciało mi się iść do pracy, ba czasami jak miałam kilka dni wolnego to tęskniłam za moimi maluszkami.

Zdjęć mam dużo, bo już na kilku wycieczkach udało nam się razem być, więc spodziewajcie się wiosennych zdjęć i dziś pierwsza ich część :)

Klara