Mieć marzenia to jak zobaczyć większy kawałek słonecznego nieba.

Krystyna Mirek

Kwiecień zaczął się rewelacyjnie. Pierwszy tydzień na Teneryfie, a teraz kolejny tydzień wolnego, bo mam wolne z collegu w ramach wiosennej przerwy i ciekawie, bo w poniedziałek wracam do collegu na zaledwie 4 dni i długi weekend, bo Święta Wielkanocne. I choć nie wyśpię się, bo mąż chodzi w tym tygodniu na 6 więc wstajemy o 5 to i tak się cieszę, bo będę mieć kilka godzin gratis niż jakbym każdego dnia budziła się po 9 albo spała jeszcze dłużej. Śmiałam się niedawno do przyjaciółki, że najwyżej wyśpię się na emeryturze, wtedy będę mieć dużo czasu. Uwielbiam te leniwe poranki, gdzie spokojnie mogę rano kilka godzin poczytać sobie książkę i tym sposobem powoli zmniejszać moją listę do przeczytania, robiąc miejsce nowym książkom, które wejdą pod koniec kwietnia albo maja. Potem mogę zjeść zdrowe śniadanko, troche odpocząć i włączyć trening Ewy Chodakowskiej. Po hiszpańskim szaleństwie i jedzeniu wszystkiego, pora wrócić na zdrową stronę mocy, do sałatek, koktajli i zdrowych przekąsek. 

Koniecznie w tym tygodniu muszę wydrukować zdjęcia z Teneryfy jak i również z październikowej Galicji, żebym mogła wrócić do uzupełniania mojego hiszpańskiego scrapbook-a. Kiedyś wypełniałam go na bieżąco, a potem jakoś o nim zapomniałam, ale chętnie znów się w to pobawię :)

Wiosna powoli przychodzi do Szkocji, choć noce całyy czas sa chłodne, a nawet mroźne, to po południu jest piękne słoneczko. Dziś odwiedzę moja mamę i chętnie wybiorę się z nia na spacer z Oro, bo aż szkoda nie skorzystać z takiej pogody. Szczególnie w Szkocji nauczyłam się doceniać słońce i chwytać dzień, bo nie wiadomo kiedy ciepło znów się pojawi. 

A dziś dalsza część naszego wyjazdu na Teneryfę. Następnego dnia (Dzień 2) wybraliśmy się do miasteczka koło nas do Puerto de la Cruz. Przywitało nas pochmurne niebo, jak i również mały przelotny deszczyk, ale wciąż było ciepło i przyjemnie. Wybraliśmy się do Lago Martianez czyli kompleks basenów na zewnątrz oraz rzeźby zaprojektowane przez architekta Cesara Manrique.  

spokojnie mogłabym mieszkać w takim domku...

Klara